Κ Υ Ρ Ι Α Κ Η Τ Ω Ν Β Α Ї Ω Ν
Ιω. 12, 1-18
Κατά τα τρία χρόνια της δημόσιας δράσης του, αγαπητοί μου αδελφοί, ο Ιησούς Χριστός κράτησε καλά κρυμμένο το λεγόμενο «μυστικό του Μεσσία». Επί μία τριετία απέφευγε επιμελώς να γίνεται αφορμή και αντικείμενο δημοσίων εκδηλώσεων. Αυτή, βέβαια, ήταν μια παιδαγωγική τακτική του Ιησού απέναντι στις ενδοκοσμικές μεσσιανικές αντιλήψεις που είχαν οι Ιουδαίοι της εποχής του, οι οποίοι περίμεναν έναν βασιλιά Μεσσία, ισχυρό και δυνατό, για να κατατροπώσει τους εχθρούς του Ισραήλ και να δημιουργήσει μια νέα εποχή αίγλης και δόξας για το έθνος και το λαό. Όμως, ο Ιησούς αποφεύγει να θεωρηθεί ως ο πολιτικός Μεσσίας που προσδοκούν οι Ιουδαίοι ως ελευθερωτή από το ρωμαϊκό ζυγό, γι’ αυτό και απομακρύνεται από τις ενθουσιώδεις εκδηλώσεις του όχλου.
Μετά την ομολογία του Πέτρου «έδωσε στους μαθητές του την εντολή να μην πουν σε κανένα πως αυτός είναι ο Μεσσίας» (Μτθ. 16, 20) και μετά τη Μεταμόρφωση πάλι «τους πρόσταξε: Μην πείτε σε κανέναν αυτό που είδατε, ώσπου ν’ αναστηθεί ο υιός του ανθρώπου από τους νεκρούς» (Μτθ. 17, 9). Αλλά και κατά τις θεραπείες τις οποίες τελούσε, έλεγε συνήθως προς τους θεραπευμένους να μην πουν σε κανένα το γεγονός. Και μετά την ανάσταση του Λαζάρου πήγε για ένα μήνα σχεδόν στην πόλη Εφραΐμ.
Στην ευαγγελική περικοπή, όμως, που ακούσαμε πριν από λίγο, είδαμε τον Ιησού να επιστρέφει και να έρχεται στο κέντρο του Ιουδαϊσμού, τα Ιεροσόλυμα∙ τον είδαμε να εκτίθεται στον κίνδυνο να συλληφθεί, αφού το συμβούλιο –κατά πρόταση του Καϊάφα- έλαβε απόφαση να τον θανατώσουν (Ιω. 11, 53), και τον είδαμε ακόμη ν’ αφήνει να φανεί δημόσια η μεσσιανική του ιδιότητα.
Η θριαμβευτική είσοδος του Χριστού στα Ιεροσόλυμα είναι η μόνη επίσημη επίδειξη της μεσσιανικής του βασιλείας, της βασιλείας εκείνης, την οποία αυτός πάντοτε απέκρυψε με πολλή φροντίδα και την εμπιστεύθηκε με πολλές επιφυλάξεις και επανορθώσεις μόνο στους πολύ δικούς του. Οι μαθητές θα πρέπει να εξεπλάγησαν όταν είδαν το διδάσκαλο να δέχεται τις τόσο ενθουσιώδεις εκδηλώσεις του πλήθους, πολύ δε περισσότερο όταν είδαν ότι «ο Ιησούς είχε βρει ένα γαϊδουράκι και κάθισε πάνω του» (Ιω. 12, 14). Αυτός που άλλοτε απέφευγε κάθε θεαματικότητα σε ό,τι έπραττε και δεν επέτρεπε καμιά διαφήμιση, δέχεται τώρα ανεμπόδιστα να τον επευφημούν και ακούει ανενόχλητα να τον ονομάζουν βασιλιά του Ισραήλ.
Στο πρόσωπο του Ιησού εκπληρώνεται η προφητεία του Ζαχαρία: «Είπατε τη θυγατρί Σιών∙ ιδού ο βασιλεύς σου έρχεταί σοι πραῢς και επιβεβηκώς επί όνον και επί πώλον υιόν υποζυγίου» (Μτθ. 21, 5∙ πρβλ Ζαχ. 9, 9). Στο πρόσωπο του Ιησού πραγματοποιούνται οι υποσχέσεις της Παλαιάς Διαθήκης. Γι’ αυτόν μιλάει η Παλαιά Διαθήκη και αντίστροφα, αυτός ενεργεί και ζει δια του λόγου του Θεού και όχι αφορμώμενος από ατομικά προγράμματα και επιθυμίες. Υπακούει στην εντολή του Πατέρα. Πορεύεται την οδό του θεϊκού λόγου.
Στην παραπάνω προφητεία προαναγγέλλεται η έλευση ενός φτωχού βασιλιά, ο οποίος δεν κυριαρχεί με πολιτική και στρατιωτική δύναμη∙ κι αυτός ο βασιλιάς δεν είναι άλλος από τον Ιησού Χριστό. Είναι βασιλιάς που καταργεί τα πολεμικά τόξα∙ ένας βασιλιάς της αγάπης, της ειρήνης, της απλότητας, των φτωχών. Ο Ιησούς δεν οικοδομεί πάνω στη βία. Δεν ηγείται κάποιας στρατιωτικής εξέγερσης εναντίον της Ρώμης, όπως ανέμεναν οι Ιουδαίοι. Η δύναμή του, η δύναμη που μας σώζει, φαίνεται στη φτώχεια του Θεού και στην ειρήνη του.
Ο Ιησούς είναι ένας φτωχός βασιλιάς , που δεν κυριαρχεί με πολιτική και στρατιωτική δύναμη, ούτε πολύ περισσότερο με το χρήμα. Το χαρακτηριστικό του είναι η ταπείνωση, η πραότητα απέναντι στο Θεό και στους ανθρώπους. Αυτό ακριβώς το βασικό χαρακτηριστικό του, που τον διαφοροποιεί από τους δυνάστες του κόσμου, γίνεται αισθητό με το να επιβαίνει σε πουλάρι, γέννημα υποζυγίου. Αυτό το ζώο, μέσο μεταφοράς των φτωχών, έρχεται σε αντίθεση με τα πολεμικά άρματα και τα ακυρώνει. Ο Ιησούς, ερμηνεύει ο ιερός Χρυσόστομος, «δεν εισήλθε στα Ιεροσόλυμα σέρνοντας από πίσω του στρατόπεδο, αλλά έχοντας μόνο ένα πουλάρι». Δεν εισήλθε σαν πολεμόχαρος κατακτητής, αλλά πάνω σ’ ένα ακαμάτευτο γα δουράκι. Είναι ο βασιλιάς της ειρήνης∙ ο βασιλιάς, που και στο θρίαμβό του παραμένει πράος και ταπεινός∙ θριαμβεύει, όχι πάνω σε αιχμαλώτους και ανδράποδα που σέρνει πίσω του, αλλά σε ελεύθερους, που τους οδηγεί στη σωτηρία.
Σε αντίθεση με τους άρχοντες του κόσμου, που όπως βλέπουμε και ζούμε, έχουν αποτύχει στην αποστολή τους, ο Ιησούς Χριστός φαίνεται να έχει πετύχει. Η βασιλεία του ζει! Και ζει, γιατί στηρίζεται στην αγάπη! Οι άρχοντες του κόσμου που στηρίζονται στη βία, στο ψέμα, στο χρήμα, στο θάνατο, θα αφανιστούν, όπως ακριβώς αφανίστηκαν και κατέρρευσαν προηγούμενες βασιλείες και πρώην τύραννοι, όπως ξέρουμε από την ιστορία. Η βασιλεία του Θεού, όμως, η βασιλεία της αγάπης θα παραμένει.
Ο Υιός του Θεού, που έγινε Υιός ανθρώπου, αγαπητοί μου αδελφοί, καθώς εισέρχεται θριαμβευτικά στα Ιεροσόλυμα, έρχεται προς το εκούσιο πάθος του∙ έρχεται να χτυπηθεί με το θάνατο και «κατάστικτος τοις μώλωψι και πανσθενουργός» να μάς χαρίσει τη ζωή. Καταπληγωμένος, σιωπηλός, νικητής. Από αγάπη!
Η καλύτερη γλώσσα για τη Μεγάλη Εβδομάδα, που ανοίγεται μπροστά μας, είναι η σιωπή και η προσκύνηση. Ούτε να κλαίμε και να λυπόμαστε τάχα το Χριστό που πάσχει, γιατί εκείνος ήξερε και ήθελε ό,τι έπαθε. Εκείνος, πηγαίνοντας να σταυρωθεί, σε κάποιες γυναίκες που τον έκλαιγαν είπε: «Να μην κλαίτε για μένα, μόνο για σας να κλαίτε». Αν είναι να κλάψουμε, αδελφοί μου, να κλάψουμε για μας, γιατί εξαιτίας μας και για χάρη μας ο Χριστός έπαθε. Κι όχι μόνο έπαθε, μα και πάσχει και ξανασταυρώνεται από μας κάθε μέρα.
Βιβλιογραφία:
-Οικοδομή, 1962-1963.
-Οικοδομή, 1965.
-Οικοδομή και Παράκλησις, 1969-1973.
-Γιόζεφ Ράτσινγκερ, Πάπας Βενέδικτος 16ος, Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ, βιβλίο 1, σσ. 92-94, βιβλίο 2, σσ. 15-24.
-Ακρίτας, Πάσχα το τερπνόν, σσ. 15-21.
