Κ Υ Ρ Ι Α Κ Η Β΄ Ν Η Σ Τ Ε Ι Ω Ν
Μρκ. 2, 1-12.
Υπάρχει μια πολύ όμορφη εικόνα, αγαπητοί μου αδελφοί, στην σημερινή ευαγγελική περικοπή. Τον παράλυτο της Καπερναούμ τον μεταφέρουν εκεί που βρίσκεται ο Ιησούς τέσσερις φίλοι του. Η πίστη, λοιπόν, όχι μόνο του παραλυτικού αλλά και των τεσσάρων φίλων του έγινε αφορμή και αιτία της θεραπείας του.
Η περικοπή αυτή είναι μια από τις σημαντικές του Ευαγγελίου, ακριβώς γι’ αυτή την πτυχή της πίστης. Όταν μιλούμε για πίστη, δυστυχώς, πάντοτε τη συσχετίζουμε με την πίστη κάποιου συγκεκριμένου ανθρώπου. Αναζητούμε μια ατομική πίστη. Αυτός πιστεύει, λέμε, ή εκείνος δεν πιστεύει. Ποτέ όμως δεν αναζητούμε την συλλογική πίστη των μελών της κοινότητας (της ενορίας), στην οποία κάποιος ανήκει και ζει. Ποτέ δεν αναφερόμαστε στην πίστη της Εκκλησίας, της οποίας μέλος είναι κάποιος. Συνήθως δεν υπάρχουν μερικοί φίλοι, κάποιοι συγγενείς, μια κοινότητα πιστών που να πιστεύει για κάποιον που έχει ανάγκη. Να πιστεύει για τη σωτηρία του. Αλλά τί γίνεται σχεδόν πάντοτε; Πιστεύουμε μόνο για τον εαυτό μας. Όμως, η πίστη δεν είναι ατομικό, αλλά συλλογικό, κοινοτικό γεγονός. Μέσα στην Εκκλησία την πίστη την ζούμε όχι γιατί είμαστε καλύτεροι από τους άλλους, αλλά γιατί μετέχουμε στην ζωή της Εκκλησίας, στην ζωή των αγίων.
Η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού∙ είναι ένα ενιαίο οργανικό σύνολο όπου κάθε μέλος, όπως ακριβώς τα μέλη του ανθρώπινου σώματος, είναι ξεχωριστό, μοναδικό, και συμβάλλει με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο στην πορεία όλου του σώματος συνολικά∙ είναι ένα ενιαίο οργανικό σύνολο, δηλαδή, όπου κάθε μέλος είναι ουσιαστικά απαραίτητο για την ακεραιότητα του συνόλου.
Αυτή η ενότητα των μελών της Εκκλησίας βασίζεται στην αγάπη, όπως μπορούμε να το διαπιστώσουμε κι από την σημερινή ευαγγελική περικοπή. Δεν είναι απλά η πίστη των τεσσάρων φίλων που κάνει δυνατή την θεραπεία του παραλυτικού, αλλά κι η αγάπη, η δυνατή αγάπη, η αγάπη που λαχταρά κυριολεκτικά να βαστάξει το βάρος του διπλανού και να οδηγήσει αυτόν τον διπλανό στον Θεό. Είναι η αγάπη που κρατά αυτούς του πέντε άντρες ενωμένους μεταξύ τους∙ τόσο στενά ενωμένους, που η πίστη όλων μπορεί να γιατρέψει τον ένα∙ τόσο σφιχτά ενωμένους, που ο Χριστός αντιμετωπίζει την πίστη τους σα να ήταν η πίστη ενός και μόνο ανθρώπου.
Αυτή η κατανόηση της Εκκλησίας ως σώματος, η ενότητα των μελών της, ίσως να μην συμβαδίζει με την εγωιστική συμπεριφορά που καλλιεργεί στις ανθρώπινες σχέσεις η σύγχρονη κοινωνία, είναι όμως ό,τι μας παραδίδει ο Χριστός. Θυμηθείτε την ευαγγελική περικοπή των πρώτων Χαιρετισμών, όπου ο Χριστός είπε στους μαθητές του: «Εγώ είμαι το κλήμα, εσείς οι κληματόβεργες. Εκείνος που μένει ενωμένος μαζί μου κι εγώ μαζί του, αυτός δίνει άφθονο καρπό…» (Ιω. 15, 5). Θυμηθείτε, επίσης, την αποστολική περικοπή της περασμένης Κυριακής, όπου ο απόστολος Παύλος μιλώντας για τους δίκαιους της Παλαιάς Διαθήκης, μάς διαβεβαιώνει πως όλοι αυτοί «παρά την καλή μαρτυρία της πίστης τους, δεν πήραν ό,τι τους υποσχέθηκε ο Θεός (την Ανάσταση δηλαδή). Αυτός είχε προβλέψει κάτι καλύτερο για μας, έτσι ώστε να μη φτάσουν εκείνοι στην τελειότητα χωρίς εμάς» (Εβρ. 11, 39-40).
Εξαρτώμαστε, αγαπητοί μου αδελφοί, ο ένας από τον άλλο, είτε πρόκειται για μια απλή θεραπεία είτε πρόκειται για την τελική μας Ανάσταση εν Χριστώ. Για την Ανάσταση δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο από το να την προσδοκούμε όλοι μαζί ενωμένοι. Όμως, για την θεραπεία μπορούμε να ξεκινήσουμε να εργαζόμαστε από τώρα κιόλας. Μπορούμε να ξεκινήσουμε να προσευχόμαστε. Μπορούμε να ξεκινήσουμε να σηκώνουμε ο ένας το βάρος του άλλου, να σηκώνουμε εσωτερικά ο ένας τον άλλο και να τον κουβαλούμε στους ώμους μας μέχρι να βρούμε όλοι μαζί τη θέση μας στα πόδια του Θεού. Και να είμαστε σίγουροι πως όταν ο Θεός μάς δει να ζούμε και να ενεργούμε με αυτόν τον τρόπο, θα αναγνωρίσει στην έκφραση της πίστης μας την αληθινή της ουσία, δηλαδή την έκφραση της αγάπης μας∙ και θα εισακούσει την προσευχή μας, την προσευχή ενός σώματος όπου κάθε μέλος χωράει μέσα του τον άλλο αδελφό. Αμήν.
Βιβλιογραφία:
Βασιλείου Όσμπορν, Φως Χριστού, εκδ. Εν πλω, Αθήνα 2006, σσ. 109-114.
