Κ Υ Ρ Ι Α Κ Η Δ΄ Ν Η Σ Τ Ε Ι Ω Ν
Μρκ. 9, 17-31
Το περιστατικό που μας αφηγείται η σημερινή ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου αδελφοί, έλαβε χώρα αμέσως μετά την κάθοδο του Ιησού από το όρος, όπου μεταμορφώθηκε μπροστά σε τρεις από τους μαθητές του. Μετά την δόξα της Μεταμορφώσεως ο Ιησούς συναντά την ανθρώπινη αθλιότητα σε όλη της την τραγική εκδήλωση: Ένας πονεμένος πατέρας παρακαλεί τον Ιησού να γιατρέψει το άρρωστο παιδί του, που οι μαθητές του προηγουμένως στάθηκαν ανίσχυροι να το θεραπεύσουν. Από τη μια μεριά, λοιπόν, ο Ιησούς βρίσκει μπροστά του την πονεμένη και πάσχουσα ανθρωπότητα κι από την άλλη τους μαθητές του, που δεν μπορούν να την βοηθήσουν. Και σα να μην φθάνουν αυτά , βλέπει και τους γραμματείς να συζητούν με τους μαθητές και να προσπαθούν ίσως να κλονίσουν την πίστη τους στον Χριστό. Όλα αυτά θα κάνουν σε λίγο τον Ιησού να πει την φράση: «Άπιστη γενιά! Ως πότε θα είμαι μαζί σας;».
Δεν μένει, όμως, ο Ιησούς σ’ αυτό το ξέσπασμα της οργής, δεν κατακρίνει κανέναν∙ προσφέρει την θεραπεία στον άρρωστο άνθρωπο, που βρίσκεται μπροστά του και ο οποίος «παιδιόθεν» υφίσταται τις οδυνηρές συνέπειες της τρομερής αρρώστιας του. Πριν, όμως, κάνει το θαύμα, ρωτά τον πατέρα του νέου εάν μπορεί να πιστέψει, γιατί τα πάντα είναι δυνατά γι’ αυτόν που πιστεύει. Κι ο δυστυχής πατέρας με δάκρυα στα μάτια αφήνει να εκδηλωθεί η πάλη που γίνεται μέσα του∙ ομολογεί την πίστη του στην δύναμη του Μεσσία, συγχρόνως, όμως, αναγνωρίζει και την απιστία που τον συνδέει με όλη την αμαρτωλή γενεά του. Παλεύει μεταξύ πίστεως και απιστίας, μεταξύ έντονης επιθυμίας του να παρουσιαστεί όσο γίνεται με περισσότερη πίστη και της ειλικρινούς διαπίστωσης ότι η πίστη του αυτή είναι ελλιπής.
Κι ο Ιησούς προσφέρει την θεραπεία. Δεν ήλθε για να καταδικάσει τους ανθρώπους, οι οποίοι με τα έργα τους έγιναν υπόδουλοι στο κακό, στην φθορά και στον θάνατο∙ δεν ήλθε για να κατακρίνει, αλλά για να διακονήσει και να σώσει τους ανθρώπους.
Τα πρόσωπα της διήγησης υποχωρούν μετά τη θεραπεία και χάνονται. Οι μαθητές συνομιλώντας κατ’ ιδίαν με τον Ιησού, τον ρωτούν γιατί δεν μπόρεσαν αυτοί να θεραπεύσουν τον ασθενή∙ κι ο Ιησούς τους απαντά: «Αυτό το δαιμονικό γένος δεν μπορεί κανείς να το βγάλει με τίποτε άλλο παρά μόνο με προσευχή και νηστεία».
Πολλές είναι οι δαιμονικές εκδηλώσεις του κόσμου σε κάθε εποχή, αγαπητοί μου αδελφοί∙ κι αν ακόμη, σύμφωνα με τις σημερινές ιατρικές γνώσεις μας, δεχτεί κανείς – και πολύ σωστά – ότι οι αρρώστιες έχουν άλλη αιτία κι όχι την κατοχή των ανθρώπων από τους δαίμονες, μένουν τόσες άλλες πολυάριθμες εκδηλώσεις της ζωής που μαρτυρούν για την υποταγή των ανθρώπων στην δύναμη του κακού, ώστε προβάλλει επιτακτικό το ερώτημα: Γιατί η Εκκλησία δεν μπορεί να θεραπεύσει το κακό; Λείπει, μήπως, η πίστη, η προσευχή, η νηστεία;
Είμαστε πολλές φορές τόσο έτοιμοι να κατακρίνουμε, να επισημαίνουμε τους ενόχους, να γενικεύουμε! Ξεχνούμε ότι αυτό που δεν γίνεται στο σύνολο, γίνεται στις επιμέρους περιπτώσεις, στις οποίες συντρίβεται η δύναμη του κακού και αναδεικνύονται μορφές αγίων αγωνιστών και φωτεινών παραδειγμάτων πίστεως. Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι μόνο, εάν έχει η Εκκλησία την πίστη που απαιτείται για να ελευθερώσει τους ανθρώπους από τα δαιμονικά δεσμά, αλλά εάν οι ίδιοι μπορούν να πιστέψουν. Ο Ιησούς, στην σημερινή ευαγγελική περικοπή, λέει στον πατέρα του παιδιού: «Εάν μπορείς να πιστέψεις, όλα είναι δυνατά γι’ αυτόν που πιστεύει». Η πίστη κάνει κατορθωτά τα ακατόρθωτα, αυτά, δηλαδή, που η ανθρώπινη λογική θεωρεί τόσο σταθερά και καθιερωμένα, ώστε η αλλαγή τους να φαίνεται αδύνατη∙ η πίστη «μετακινεί βουνά», κατά την παροιμιακή έκφραση που χρησιμοποιεί ο Ιησούς σε άλλη περίπτωση∙ η πίστη μεταμορφώνει την ανθρώπινη αθλιότητα σε δόξα.
Αυτή η πίστη, αδελφοί μου, μπορεί να ισχυροποιηθεί με την προσευχή και την νηστεία. Μ’ αυτά τα δυο, με την προσευχή και την νηστεία, διοχετεύεται η δύναμη του Θεού στον άνθρωπο που πιστεύει, ώστε η πίστη του να γίνεται ολοένα και πιο ζωντανή και συνεπώς πιο θ α υ μ α τ ο υ ρ γ ι κ ή μέσα στην κοινωνία. Αμήν.
Ιω. Καραβιδόπουλου, Οδός ελπίδας, εκδ. Λυδία, Θεσ/νίκη 1996, σσ. 95-97.
