Κ Υ Ρ Ι Α Κ Η Τ Η Σ Α Π Ο Κ Ρ Ε Ω
Μτθ. 25, 31 – 46
Αληθινή ζωή, αγαπητοί μου αδελφοί, σημαίνει προσφορά αγάπης προς τον συνάνθρωπο. Κατά την τελική κρίση, ενώπιον του Θεού της αγάπης θα παρουσιασθούν όλοι οι άνθρωποι και ανάλογα με το πόσο αγάπησαν θα κριθούν. Αν βίωσαν την αγάπη στη ζωή τους τότε θα μπορέσουν να δεχθούν και την αγάπη που θα τους προσφέρει ο Θεός. Πράγμα που θα τους γεμίζει ευφροσύνη και ζωή ή θλίψη και θάνατο.
Όλα αυτά τονίζονται στην παραβολή της κρίσης, που ακούμε στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα. Ενώπιον του Χριστού κάθε άνθρωπος παρουσιάζεται είτε ως πρόβατο είτε ως κατσίκι. Δεν είναι ο Χριστός που τον μετέβαλε σε πρόβατο ή κατσίκι· είναι ο ίδιος, με την όλη του στάση έναντι των άλλων, που έχει μετατραπεί σε άνθρωπο ανιδιοτέλειας ή σε άνθρωπο ιδιοτέλειας. Το μέτρο κρίσης που θέτει ο Χριστός είναι ίδιο για όλους.
Έτσι, δίκαιοι είναι οι άνθρωποι που έμειναν πιστοί στην αγάπη, που έπραξαν αντίστοιχα έργα, που δαπανήθηκαν στη διακονία του άλλου· του οποιουδήποτε άλλου. Είναι αυτοί που συμπαραστάθηκαν σε όποιον βρισκόταν σε ανάγκη, όσοι μοιράστηκαν τον σταυρό του πάσχοντα συνανθρώπου. Το «πότε» συνάντησαν τον Χριστό, το οποίο διερωτώνται οι δίκαιοι, δείχνει ότι η αγάπη τους για τους άλλους δεν είχε καθόλου ως κίνητρο το στοιχείο της συναλλαγής, δεν περίμεναν δηλαδή κάποια ανταμοιβή για την αγάπη τους. Πρόσφεραν αγάπη απροϋπόθετα, έτσι όπως απροϋπόθετα έλαβαν την αγάπη του Θεού. Η ταύτιση του Χριστού με τους εμπερίστατους φανερώνει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι παιδιά του Θεού και αδέλφια μεταξύ τους. Κατά συνέπεια, όποιος αγαπά αληθινά τον Θεό αγαπά ταυτόχρονα και τον άνθρωπο.
Αντιθέτως, μη δίκαιοι είναι οι άνθρωποι που απίστησαν στην αγάπη, που αδιαφόρησαν για οποιονδήποτε άλλον και νοιάστηκαν μόνο για τον εαυτό τους. Η άρνησή τους να συμμετάσχουν στην κοινωνία της αγάπης του Θεού, επέφερε την απουσία του συνανθρώπου στη ζωή τους. Με την υπαρξιακή τους απραξία έβλαψαν τόσο τον εαυτό τους όσο και τον συνάνθρωπό τους. Διότι δεν είναι αρκετό να μην πράττεις το κακό· κακό είναι και το να μην πράττεις το καλό. Έτσι, δεν βοήθησαν έστω και λιγάκι προς το καλύτερο, δεν βελτίωσαν τις συνθήκες ζωής κανενός. Αυτή η στέρηση της εμπειρίας της αγάπης, που είναι καρπός του εγωκεντρισμού τους, θα συνεχιστεί και κατά την τελική κρίση. Κόλαση είναι το να αποκόπτεσαι μόνος σου από την αγάπη.
Όπως οι δίκαιοι, έτσι και οι άδικοι διερωτώνται «πότε» συνάντησαν τον Χριστό. Δεν τον συνάντησαν γιατί δεν θέλησαν να τον δουν στο πρόσωπο του συνανθρώπου. Ασχολούμενοι αποκλειστικά και μόνο με τον εαυτό τους λησμόνησαν ότι ο Θεός είναι Θεός άφατου ελέους και ανείπωτης φιλανθρωπίας.
Η αγάπη προς τον Θεό, αδελφοί μου, συνεπάγεται την αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Αν νομίζουμε ότι άλλη είναι η αγάπη προς τον Θεό και άλλη η αγάπη προς τον συνάνθρωπο, αν τις διαχωρίζουμε, τότε αποξενωνόμαστε και από τον Θεό και από τον συνάνθρωπο. Φανερώνει κάποιος την πίστη του στον Θεό όταν διακονεί τον συνάνθρωπο. Ο Χριστός αναγνωρίζεται στα πρόσωπα των ανθρώπων, και μάλιστα όσων βρίσκονται σε ανάγκη. Φανερώνει κάποιος την πίστη του στον Θεό όταν κάνει έργα αγάπης. Η αγάπη είναι συγκεκριμένη βοήθεια προς συγκεκριμένο άνθρωπο, που μαστίζεται από συγκεκριμένες ανάγκες. Γι’ αυτό με συγκεκριμένες μορφές ανακουφίζει στη δύσκολη ώρα: άλλος χρειάζεται ψωμί, άλλος αποδοχή και φιλοξενία, άλλος ένδυση και στοργή, άλλος συμπαράσταση και τρυφερότητα, άλλος ενδιαφέρον και μέλλον. Η αγάπη αποτρέπει τον μηδενισμό και την απελπισία· η αγάπη επιτρέπει την ελπίδα και την πληρότητα. Μακάρι, αδελφοί μου, μακριά από κάθε φόβο τιμωρίας και προσμονή ανταμοιβής, να προσφέρουμε σε όλους ό,τι είμαστε και ό,τι έχουμε, για να γινόμαστε έτσι παιδιά του Θεού. Αμήν.
Βιβλιογραφία:
Σταύρου Σ. Φωτίου, Ορθόδοξα μηνύματα, εκδ. Αρμός, Αθήνα 2014, σσ. 150 – 155.
